Play time 1967

Play Time (1967)

Jacques Tati 
Play Time yoğun detay ve yoğun modernlik eleştirisi bir film.

      1967 yılında, günümüzün yapay yaşantılarını öngörmüş bir yönetmendir Tati. Bu filmde insanlar gözler önünde yaşar ama bir o kadar da yalnızdırlar. Herkes kendi kutusundadır. Herkes televizyonunun başındadır. Hayat griden, betondan, ve can sıkıcı şekilde ilerleyen bir düzenden oluşur. Play Time'da Tati diğer filmlerinde olduğu gibi bu filmde de 'modern hayat'ı çok zekice eleştirir. Bu eleştirileri öyle bir işçilikle yapar ki, bir sahne içinde birden fazla gönderme, mesaj, simge bulunur ve sizin bu olayları aynı anda takip etmeniz gerçekten çok zordur. Filmin herhangi bir konusu yoktur. Bütün oyuncular aynı önemdedir bir başkahraman yoktur.

 

         Tati bu filmi çektikten sonra borç batağına saplandı. Film için bir şehir-stüdyo yarattı. Gişede hiç bir başarı gösteremedi. İzleyiciler tarafından sıkıcı bulundu. Eğer bu filmi izlemek için kendinizi zorlamazsanız ilk 10 dakikasında bırakırsınız. Fakat gişe yapmamış olması onu değersiz kılmaz, aksine Tati bu filmde adete döktürmüştür. Kullandığı perspektif düzenlemeleri sadece mimarlık öğrencileri bile bence izlemelidir.  

Tati'nin bu filmine bir şiir filmi denilebilir. Nasıl bir şiir kitabı ara ara açılır ve içinden şiirler seçilerek okunursa bu filmde öyle. Zaman zaman açıp inceleyebilirsiniz ve her incelemenizde Tati'nin bir güldürüsünün, bir taşlamasının, bir detayının farkına varırsınız.